as a man think , he is

มีคนบอกว่า  "การแสวงหารักแท้ นั้นยากนัก

แต่การที่จะรักษารักแท้นั้นไว้ยากยิ่งกว่า"

วิธีที่ง่ายที่สุดที่จะทำลายความรักก็คือ

การลืมให้สนิทว่าคนรักของคุณไม่ได้เป็นมนุษย์ธรรมดา

คุณอาจจะเห็นเขาหรือหล่อนเป็นเทพบุตรหรือเทพธิดาที่วิเศษเลอเลิศเหนือมนุษย์ก็ได้

        มนุษย์ธรรมดานั้นสามารถจะทำให้คุณเสียใจ ผิดหวังหรือสร้างปัญหาให้คุณสารพัด

ดังนั้นหากคนรักของคุณเป็นมนุษย์ธรรมดา

เขาหรือหล่อนก็ย่อมจะทำให้คุณเสียใจหรือผิดหวังได้ทุกขณะ

เวลาที่คุณเห็นคนรักทำอะไรไม่สบอารมณ์หรือเห็นว่าทำผิดนั้น

วิธีที่ดีที่สุดก็คือเฉยเสีย ปล่อยให้เขาหรือหล่อนคิดเอาเองว่าคุณรู้สีกอย่างไร

จงอย่าเปิดฉากต่อว่าต่อขานกัน

เพราะการมีปากเสียงถกเถียงกันนั้นจะไม่ช่วยแก้ปัญหาอะไร

ซ้ำร้ายอาจทำให้เกิดความสูญเสียที่เรียกกลับคืนไม่ได้อีกด้วย

เมื่อคุณต่อว่าเขาหรือหล่อนไปแล้วคุณอาจรู้สึกผิด รู้สึกเสียใจ

แต่ความเสียใจจะไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้น

เพราะคำพูดนั้นได้เข้าไปฝังอยู่ในใจของเขาหรือหล่อนเสียแล้ว

         ดังนั้นวิธีที่ดีที่สุดที่จะทำให้ความรักของคุณกับเขายังดำรงอยู่ต่อไปก็คือ ต้องให้อภัย

การให้อภัยนั้นทำได้ง่าย ๆ เพียงแต่คุณลดความยึดมั่นถือมั่นลงสักหน่อยก็ย่อมจะทำได้

ความจริงแล้วคุณกับคนรักคือคนสองคนที่มีสิทธิเท่าเทียมกันทุกประการ ไม่ใช่คน ๆ เดียวกัน

(โปรดฟังอีกครั้ง)

ความคิดของคุณกับคนรักจะไม่ตรงกันทั้งหมด

ความสนใจของคุณกับของคนรักก็ไม่ตรงกันทุกอย่างทุกเวลา

คนที่พยายามทำตัวเป็นคน ๆ เดียวกับคนอีกคนหนึ่งนั้นคือคนที่มีปัญหา

ความมั่นคงทางจิตใจอาจบกพร่อง...

แม้ว่าเราจะพูดถึงความรักได้อย่างง่าย ๆ แต่ความรักก็ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างที่เข้าใจกัน

มันเป็นสิ่งที่ไม่แน่นอนไม่คงที่

ถ้าหวงแหนมากเกินไปมันก็อาจตายไปเองได้

หากไปจำกัดที่หรือขอบเขตเกินไป ก็อาจเปลี่ยนสภาพเป็นความเกลียดได้

ถ้าไปบีบบังคับมาก ๆ มันก็อาจหายไปไม่ปรากฏตัวให้เห็น

สรุป

เราควบคุมความรักไม่ได้ แต่ดูแลฟูมฟักได้

เมื่อวาน – 8 ตค

เป็นวันที่ตื่นมาแล้วรู้สึกใจสงบ

เป็นหนึ่งวันที่ผมตั้งใจว่าจะหาอ่านหนังสือ

เป็นหนึ่งวันที่ผมจะไม่ทำอะไรที่ต้องใช้สมอง

ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ไม่ว่าอะไรเกิดขึ้นยังไงไม่มีความหมาย

ใครจะพูดอะไร  ยังไง --ไม่ใส่ใจ

ไม่ทำความเข้าใจกับสิ่งใด

หาหนังสือสักเล่ม

นั่งอ่านสบายๆ ใต้ต้นไม้

ฟังเพลงสบายๆ ไปด้วย

หยุดเวลาไว้เพียงเท่านี้

โลกที่มีเพียงแค่ผมกับหนังสืออีกเล่ม

นานๆ ที ถ้าได้ทำแบบนี้ก็รู้สึกดีเหมือนกัน

เราจำเป็น ต้องทำงาน แต่อย่าให้ งานทำเรา จนเดินหลงทาง
บางครั้ง ความสุขในชีวิตของเรา อาจเกิดขึ้น ง่ายๆ โดยที่เราลืมไป
เพราะเราหลงมัวเมากับสิ่งแวดล้อมรอบตัวที่พาใจให้เราเดินหลงทาง



เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับเวลาที่เราได้ทานข้าวพร้อมหน้ากับครอบครัว
เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับเวลาที่เราได้หยอกล้อกับเพื่อนๆ ที่เรารัก
เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับเวลาที่เราได้ดูหนังรอบค่ำกับคนรัก
เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับเวลาที่เราได้ดูหนังรอบค่ำกับคนรัก
เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับเวลาที่นั่งรถหลายๆ คนไปเที่ยวต่างจังหวัดกัน
เราเคยมีความสุขไม่ใช่หรือ กับอะไรหลายๆ อย่างที่เราเคยทำ



เพียงแต่เราหลงลืมมันไปเท่านั้น
เราสามารถทำมันได้อีกครั้ง



เราไม่จำเป็นต้อง ย้อนเวลา กลับไปเปลี่ยนสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น
เราเพียงแค่ ใช้เวลาที่เหลืออยู่ ทำมันให้ดีที่สุดก็พอ

เส้นทางลัดตรงและเส้นทางคดเคี้ยวดำรงอยู่โดยสัมพันธ์กัน

ถ้าไม่มีเส้นทางคดเคี้ยวดำรงอยู่

ก็ไม่มีเส้นทางลัดตรงปรากฏ

แต่ก็เพราะ มีเส้นทางลัดตรง จึงยิ่งสะท้อนคุณค่าอันพิเศษของเส้นทางคดเคี้ยว

เส้นทางตรง และ เส้นทางคดเคี้ยว ต่างมีความหมายในตัว

ระหว่างจุดสองจุด ความห่างในแง่ เส้นตรงย่อมใกล้กว่าเส้นคด

------------ แต่ในชีวิตที่เป็นจริงนั้น

เส้นทางคดเคี้ยวอาจช่วยให้เราถึงจุดหมายได้ง่ายกว่า

การแก้ปัญหาต่างๆ ในชีวิตนั้น

ไม่มีวิธีการสำเร็จรูปที่จะนำมาใช้ครอบคลุมได้ทั้งหมด

ทุกปัญหาต้องแสวงหาคำตอบจากหลายๆ ทาง เพื่อขจัดความยุ่งยาก

การแสวงหา ก็คือ เส้นทางคดเคี้ยว

เส้นทางชีวิตของตน จะต้องบุกเบิกด้วยตนเอง

      การเดินเส้นทางของคนอื่น ถึงจะประหยัดแรง

             แต่ไม่มีชีวิตชีวา อีกทั้งไม่แน่ว่าจะเดินไปได้ตลอดรอดฝั่ง

                   เส้นทางชีวิตนั้นใหม่ทุกวัน พรุ่งนี้จะเดินอย่างไร เราต้องบุกเบิกเอง

เส้นทางชีวิตไม่ได้ราบเรียบลัดตรง แต่เลี้ยวลดคดเคี้ยว เป็นหลุมเป็นบ่อ

           บางครั้งก็สนุกสนาน

                 บางครั้งก็น่าวิตกกังวล

                       บางครั้งเพลี่ยงพล้ำ

                             บางครั้งถูกขัดขวาง

                                    ต้องแผ้วถางทางใหม่ๆ

การแสวงหาของแต่ละคนแตกต่างกันไป

สภาพที่ประสบพบเห็นก็ไม่เหมือนกัน

เรื่องเดียวกัน แต่ใช้วิธีการต่างกัน ก็อาจได้ผลตรงกันข้าม

เพราะฉะนั้น การมีทัศนคติเดินเส้นทางคดเคี้ยว

เตรียมตัวจ่ายความเหนื่อยยากลำบาก และค่าทดแทนตลอดเวลา

รับผิดชอบตนเองด้วยจุดยืนต่อชีวิต

ทำให้เราไม่ละอายตนเองในฐานะนักแสวงหา

การเดินเส้นทางคดเคี้ยว ใช่ว่าเป็นเพราะไม่ต้องการเดินเส้นทางลัดตรง

ถ้ามีเส้นทางที่เหมาะกว่า ย่อมต้องเลือกเดิน

การพลิกแพลงที่มีการตระเตรียม ก็คือการตระเตรียมตนเองจากจุดที่ยากลำบากและซับซ้อนมากที่สุด

ถ้าเตรียมกันแบบง่ายๆ หรือด้านเดียว ก็จะทำให้เราเกิดอาการลน เมื่อเผชิญหน้ากับปัญหา

กาเริ่มจากเส้นทางคดเคี้ยว ก็คือ

การแสดงออกซึ่งการเตรียมตัวจากจุดที่ยากลำบากที่สุดนั้นเอง

ตอนนี้ก็มีหัวข้อจะเขียนเยอะแยะ

ลองโหวตๆ ดูป่ะครับว่าอยากให้เขียนเรื่องไหนก่อน

จิงๆ ก็มีคนอ่านประมาณ สองคน ก็โหวตกันมาแค่นั้นแหล่ะครับ

public

• public mind
• ฟุตบอล thai
• ศักดิ์ นานา drift
• fire fox Add-On
• Window เจ๊ด

private

• color of sky
• book : เกาเวลา
• direction importance than speed and fav quote “ ยึดเป้าหมายเป็นหลัก วิธีการเปลี่ยนแปลงตามสถานการณ์”
• หมากล้อม กับ ชีวิต

ฯลฯ แค่นี้ก่อนละกัน

ฮ่าๆ

หนึ่งในคำถามที่เจอบ่อยในช่วงนี้ก็คือ

ทำไม เรียนต่อที่เดิมหล่ะ ?????

(ผมเรียนต่อ สาขาเดิม ที่ม.เดิม คณะเดิม)

สาเหตุหลักๆ ที่ผมตัดสินใจแบบนี้ก็เพราะว่า

ผมอยากพิสูจน์อีกรอบ

ว่าผมเรียนได้รึเปล่า ผมโง่จริงๆ มั้ย

เพราะตอนป.ตรี ปีหนึ่ง เกรดผมเน่ามาก

จบมาได้ไงไม่รู้ ทำเอาเสียเส้นเหมือนกัน

จริงๆ ตามแผนที่ผมกำหนดไว้

ผมกะทำอะไรเล่นๆ ไปก่อนสักปีหลังจากเรียนจบป.ตรี

แล้วค่อยมาเรียนต่อ

แต่พอดีดันสอบได้ก่อน ก็เรียนซะเลย –*-

ซึ่ง ตอนป.โท ปีหนึ่ง ผมก็ดันปรับตัวเกือบไม่ได้

เกือบเน่าอีกรอบ

โชคล้วนๆ เลยครับ

ตอนนี้ ค่อนข้างโอเคละ

สถานการณ์ ยังอยู่ในภาวะปกติ ไม่มีเรื่องยุ่งยากมาก

:D

ขอบคุณ ทุกคนที่ช่วยเหลือครับ

ทั้งช่วยแบบรู้ตัว และไม่รู้ตัว

ผมจะต้องตอบแทนคืน แน่นอนครับ :p

อยากจะออกเดินทาง

ไปให้ไกลแสนไกล

ในที่ที่ไม่มีใครสักคน